Pochodzenie słowa łechtaczka
Łechtaczka (łac. clitoris) w języku polskim kojarzy się z łechtaniem, przyjemnością – i jest w tym wiele prawdy, w końcu ten niewielki narząd potrafi dostarczyć nam wiele przyjemności. Jednak zanim została tak nazwana, przybierała przez wieki wiele określeń i różnych nazw, niekoniecznie związanych z jej posiadaczkami.
W starożytności łechtaczka zyskiwała różne określenia, wielu myślicieli próbowało nadać nazwę temu nie do końca poznanemu wówczas organowi kobiecego ciała. Jako że clitoris była traktowana jako „siostra” penisa, skupiano się wtedy na jej fallicznych określeniach, stąd nazwa kobiecy penis – to była jej pierwsza nazwa. Późniejsze nazwy odnosiły się do jej kształtu – Hipokrates nazywał ją kolumienką/filarkiem lub były całkowicie abstrakcyjne – uvala, nymph czy coles feminarum. W medycynie stosowano własne określenia, bardziej skupiające się na fizjonomii tego organu i tak np. fizjolog Albucasis nazywał łechtaczkę tentigo, czyli „coś poddawane naprężeniom” lub „miękkość miłości”(tego określenia używał też Colombo, uważając się za jego autora). Z kolei grecki medyk Rufus z Efezu opisał ją szerzej w traktacie „O nazwach ludzkich organów” nazywając „umięśnioną plecionką”. W starożytności istniały jeszcze trzy popularne określenia łechtaczki: numoé (zakryty przedmiot), murton (czarna borówka) i hypodermis (organ pod skórą). Jednak wszystkie te nazwy ostatecznie zastąpiły dwa terminy: landica w świecie łacińskim i wspomniane clitoris w grece.
Nazwa landica pojawiła się w łacinie klasycznej pod koniec II w.p.n.e. Istnieje kilka hipotez co do pochodzenia tego terminu. Jedna z nich mówi o tym, że landica wywodzi się od słowa „glandica” utworzonego ze słowa glans tzn. żołądź prącia. Znów więc mamy tutaj porównanie do męskiego narządu. Pod tą nazwą można znaleźć łechtaczkę w zapiskach Cycerona, czy w pierwszej rozprawie naukowej z dziedziny ginekologii „Choroby kobiecie” Soranosa z Efezu. Co ciekawe, termin ten dość szybko został uznany za obsceniczny i wypadł ze słownika łaciny, a zastąpiono je greckim „clitoris”.
Pochodzenie nazwy clitoris jest ciągle dyskusyjne, istnieje wiele hipotez dotyczących jego etymologii. Pierwotnie zapisywano to słowo na różne sposoby: kleitoris (Rufus), kletoris (Pollux, II w.), klitoris (Hesychius, VI w.) i w końcu clitoris (Suidas, XI w.). Do Europy termin ten dotarł w XVII wieku, pojawił się we francuskim słowniku z 1611r., a wkrótce potem nazwa ta upowszechniła się w całej Europie za sprawą włoskich i angielskich anatomów.
Językoznawcy wskazują na różne pochodzenie słowa clitoris, na chwilę obecną za najbardziej prawdopodobne przyjmuje się pochodzenie od czasownika „Kleio” znaczącego „zamykam” lub od „kleis” określającego przedmioty do zamykania, takie jak klucz czy zamek. Innym słowem, od którego może pochodzić jest „kleitus” czyli zbocze, pochyłość góry czy małe wzgórze.
Wśród innych teorii pochodzenia słowa łechtaczka możemy znaleźć ciekawsze od tych wyżej wspomnianych, np.: od nazwy ciemnego kamienia, Klitoris, występującego na brzegach Indusu; od imienia córki Myrmidona, Clitoris, która była takich małych rozmiarów, że Jupiter musiał przemienić się w mrówkę, aby ją uwieść, czy od czasownika „Kleo” oznaczającego świętowanie, oddawanie czci lub od przymiotnika „kleisto”, co znaczy chwalebny, poważny, znakomity.
Jak widzimy, słowo łechtaczka przeszło znaczną metamorfozę na przestrzeni wieków: od określeń odnoszących się do męskich narządów płciowych aż po określenia odnoszące się do jej budowy, wyglądu czy nawet funkcji. Trochę czasu minęło, zanim jej nazwa się usystematyzowała i nie miała pejoratywnego znaczenia. Dziś więc korzystajmy z niej do woli :)
Jakie opowiadania chcesz przeczytać?
Wypełnij anonimową ankietę
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!